The Next Day

Het is de Week van de Jaren ’80 op Radio 2. Een van de meest bekende zangers uit dat decennium was David Bowie. Laat die nu onlangs zijn nieuwste cd te hebben uitgebracht met de eschatologische titel The Next Day.  Volgens mij wordt David Bowie oud en kijkt hij uit naar het groene gras aan de andere kant van het leven.

Maar voor de jaren tachtig was David Bowie zijn tijd ver vooruit, merkte ik in die tijd. Ik werkte toen voor de uitgeverij VNU in London. Het bedrijf had net een Brits bedrijf gevormd, dat gespecialiseerd was in computeruitgaven. Behalve gedrukte bladen wilde het bedrijf actief worden met databasepublishing en elektronische publicaties. Daartoe had het bedrijf een uitgeverijtje in Bournemouth gekocht dat naslagwerken over hardware en software publiceerde. De boeken werden nog op de traditionele manier geproduceerd. Er moesten dus nieuwe manieren ontwikkeld worden om de informatie in een database op te slaan en online te distribueren. Het was wel in het pre-internet tijdperk.

Ik werd gevraagd door het management van VNU Business Publications om de ontwikkeling te begeleiden. Dat betekende veel vluchten naar Londen en veel praten met Britse pioniers op het gebied van databasepublishing en online. Zij worstelden ook met het opzetten van databanken en het marketen van online diensten aan mensen die nauwelijks een computer aangeraakt hadden, laat staan met een computer naar informatie hadden gezocht.

Op een dag werd ik door een collega gevraagd voor een dinertje en werd ik voorgesteld aan een zekere Don. Hij was een Amerikaan, die bezig was met het ontwikkelen van nieuwe toepassingen voor het e-mail systeem van ITT Dialcom. In die tijd waren e-mail diensten gescheiden van databankdiensten. Het nieuwe e-mail systeem van IT Dialcom was uniek in twee opzichten: het e-mail systeem was het eerste professionele mailsysteem met store-and-forward van elektronische boodschappen en het systeem had een configuratie van een e-mail systeem met een databasesysteem. Don werkte op dat systeem met een TRS-80 Model 100, een van de eerste lichtgewicht draagbare computers. Als freelancer had hij de opdracht om alle onderdelen van het wereldwijde Westinghouse concern aan elkaar te koppelen met een management database.

Maar ik merkte ook dat Don ook voor andere bedrijven en groepen business systemen ontwikkelde, zoals voor muziekbands. Hij praatte daar niet graag over, want dat was confidentiële informatie. Maar op een dag liet hij zich de naam van David Bowie ontvallen. In 1983 maakte deze zanger furore met de (vinyl)plaat Let's Dance, met daarop songs als like Modern Love en China Girl. Naar aanleiding van het verschijnen hiervan werd voor 1984 de Serious Moonlight Tour gepland. Voor deze tour ontwikkelde Don een business systeem, te gebruiken door het planningsteam, de roadies, het opbouwteam en he team dat het optreden begeleidde. Het systeem bevatte allerlei functionaliteiten  zoals e-mail en spreadsheets. De tour duurde zes maanden en werd uitgevoerd met een altijd verbonden ploeg. Ieder keer wanneer de laatste noot van het David Bowie concert had geklonken, wist het management precies hoeveel er binnengekomen was met het concert en met de toer tot dan toen. Vandaag zou een dergelijk system een cloud systeem genoemd worden, aangezien de TRS-80 Model 100 slechts een 32K interne geheugen had.

(De kennismaking met Don heeft uiteindelijk nog een dienst opgeleverd voor VNU. Eind 1984 lanceerde VNU London de eerste dagelijkse nieuwsbrief in Europa met IDB Online, twee A4's voor de computerindustrie op het ITT Dialcom systeem.)