Met een plof werd het
apparaat op de vergadertafel gezet. Gekregen van een bedrijf en misschien te
gebruiken als beamer/projector, zo luidde de mededeling. Er was zowaar een
gedrukte handleiding uit 2003 bij met een handtekening van ene Brilman en een bedrijfsadres in de
bossen van Austerlitz bij Zeist.
Het was even diep nadenken, maar toen kwam het weer boven: Exo’vision was een bedrijf van Eckart Wintzen, de vroege evangelist van de duurzaamheid. Wintzen startte in 1976 het ITC bedrijf BSO. Het was geen gewoon automatiseringsbedrijf, verdeeld in holding, divisies, werkmaatschappijen en afdelingen. De managementstijl van Wintzen verliep langs het principe van celdeling. Wanneer een bedrijf meer dan 50 werknemers had, moest het bedrijf gesplitst worden om de creativiteit en het onafhankelijk denken te behouden. In 1990 fuseerde BSO met de IT divisie van Philips in BSO/Origin.
Het was even diep nadenken, maar toen kwam het weer boven: Exo’vision was een bedrijf van Eckart Wintzen, de vroege evangelist van de duurzaamheid. Wintzen startte in 1976 het ITC bedrijf BSO. Het was geen gewoon automatiseringsbedrijf, verdeeld in holding, divisies, werkmaatschappijen en afdelingen. De managementstijl van Wintzen verliep langs het principe van celdeling. Wanneer een bedrijf meer dan 50 werknemers had, moest het bedrijf gesplitst worden om de creativiteit en het onafhankelijk denken te behouden. In 1990 fuseerde BSO met de IT divisie van Philips in BSO/Origin.
Na de fusie werd Wintzen sociale serie-ondernemer en zette verschillende bedrijven op. Duurzaamheid was een van de thema’s in zijn filosofie. Hij ergerde zich aan de Dutch disease van files, prees glasvezel als infrastructuur aan en stak geld in het deelautoproject Greenwheels. En om het businessverkeer te minderen liet hij de Jaguar onder de real-time videofoons bouwen: de Eyecatcher. Dit was in de tweede helft van de jaren negentig toen er net een begin met losse camera’s werd gemaakt, die gebruikt konden worden met laptops. Rond 2000 kwam bijv. Sony met een sub-laptop voorzien van een ingebouwde camera. Maar de kwaliteit van deze camera’s was laag. Eyecatcher daarentegen was een stand-alone apparaat met een hoge resolutie. Het apparaat kon verbonden worden met andere laagwaardige videocamera’s, al dan niet ingebouwd en in verschillende plaatsen. Voor de Eyecatcher konden 1 tot 4 personen plaatsnemen. Behalve visueel en auditief contact konden ook presentaties getoond en overgestuurd worden met een hoge beveiliging.
De Eyecatcher werd een
gelikt apparaat met een supermooie beeldkwaliteit. Maar Eyecatcher sloeg niet
aan. Dat had te maken met het kruisen van de technologische paden. Qua telecom
zat ISDN in de overgang naar breedband, dat nog jaren op zich liet wachten. De
lage kwaliteit camera’s voor PCs werden ingebouwd en de configuratie werd gemeengoed.
Het was een apparaat voor niches in de businessmarkt, RTV markt en bedrijven
met een geografische spreiding. De ontwikkelde technologie was bovendien
kostbaar. Kortom het bedrijf en het apparaat waren geen lang leven gegund.
Dit apparaat kwam uit een magazijn, waarvan de beheerder dacht dat het leek op een projector. Zover ligt de ontwikkeling ervan al achter ons en bedienen we ons van lage resolutie videoverkeer via Skype en Facetime.
Dit apparaat kwam uit een magazijn, waarvan de beheerder dacht dat het leek op een projector. Zover ligt de ontwikkeling ervan al achter ons en bedienen we ons van lage resolutie videoverkeer via Skype en Facetime.
Zie de presentatie, gemaakt door Grootlicht uit 2004 van de Eyecatcher 3.0
