U weet wel die man die op televisie in 1973 de Duitse filmster, zangeres en danseres Marlène Dietrich in 1973 aankondigde met de beroemde zin: had mijn vrouw maar één zo’n been.
Ik heb het genoegen gehad om Bomans te mogen ontmoeten. Hij was toen 67 jaar en ik 25 jaar. Bij de introductie vroeg hij aan mij: Wie ben jij? Ik heb hem toen gevraagd om mij met u aan te spreken. Tenslotte heette hij Bomans en ik Boumans.
Inderdaad een kerstverhaal van hem was met google snelheid gevonden. Ik heb dus een kerstverhaal uit 1956 van hem gevonden. Maar ik vond het nogal ouderwets. In het verhaal werden kaarsjes nog aangestoken met lucifers en werden papieren slingers in de kerstboom gehangen. En helemaal ouderwets was de titel van het kerstverhaal: Een witte Kerst.
De laatste witte kerst die we in Nederland hebben gekend, was in 2010; dus 13 jaar geleden.
Dus ik heb mijn computer gevraagd om een verhaal van 400 woorden te maken met de titel: Weer geen witte Kerst. De vraag leverde een verhaal van bijna 400 woorden op. Zie hieronder:
YOU: Maak een verhaal van 400 woorden over Weer geen witte Kerst. Speelt in Nederland
ChatGPT
In een pittoresk dorpje genaamd De Witte Hoeve, omringd door uitgestrekte weilanden en glinsterende grachten, leefde een hechte gemeenschap die elk jaar reikhalzend uitkeek naar een betoverende witte Kerst. De huizen waren versierd met kleurrijke lampjes en de geur van versgebakken kerstkransjes vulde de straten.
De dagen voor Kerstmis waren koud en helder, maar er was geen spoor van de zo gehoopte sneeuw. De kinderen van De Witte Hoeve stonden bij de ramen, met hun neusjes tegen het glas gedrukt, hopend op die ene vlok die het landschap zou bedekken en de Kerstsfeer compleet zou maken.
Op Kerstavond verzamelden de dorpsbewoners zich op het dorpsplein, waar een prachtige kerstboom stond te schitteren. Iedereen had zich dik ingepakt, verwachtend dat de sneeuw elk moment kon beginnen vallen. Maar de lucht bleef helder en sterren twinkelden als diamanten hoog boven hen.
Terwijl de klok middernacht sloeg, begonnen enkele kinderen zachtjes te zuchten, teleurgesteld dat de sneeuw wederom afwezig was. Maar op dat moment klonk er een opgewonden geroezemoes in de menigte. Uit de hoek van het plein kwam een groepje muzikanten tevoorschijn, met vrolijke deuntjes die de stille nacht vulden.
Kleine lichtjes werden ontstoken, dansend op de tonen van de muziek. De dorpsbewoners begonnen te dansen, lachten en zongen samen. De teleurstelling van de ontbrekende sneeuw leek te vervagen in de warmte van de gedeelde vreugde.
En toen, te midden van al deze viering, begonnen enkele pluisjes naar beneden te dwarrelen vanuit de hemel. Het begon voorzichtig, bijna aarzelend, maar al snel werden de pluisjes groter en voller. Binnen enkele minuten werd het hele dorp bedekt onder een dun laagje sneeuw.
De kinderen juichten, hun gezichten stralend van vreugde terwijl ze elkaar uitdaagden voor sneeuwballengevechten. De volwassenen keken met verwondering toe, zich beseffend dat deze onverwachte sneeuwval de Kerstavond had betoverd.
Ze omhelsden elkaar, genoten van het moment en maakten herinneringen die ze voor altijd zouden koesteren. De Witte Hoeve mocht dan geen dikke sneeuwlaag hebben gehad, maar de vreugde, saamhorigheid en onverwachte vlokken maakten deze Kerst absoluut magisch.
Reactie van mijn kant: niet slecht; een verhaal met een kop en een staart; eenvoudig Nederlands. M.i. moet het verhaal gelocaliseerd worden als spelend in Nederland. Het dorpje Witte Hoeve heeft niets winters; vandaar de associatie met een dorpje bij Winterswijk. Er mag nog wel iets luchtigs in; mijn vrouw leverde haar jeugdherinnering aan sneeuw. Uiteindelijk is het verhaal als volgt:
Weer geen witte Kerst
In een slaperige dorp bij Winterswijk heerst een opwinding die niet te negeren is. De straten zijn versierd met fonkelende lichtjes, en de etalages van de winkels zijn gevuld met feestelijke decoraties. Maar ondanks alle vreugde die de kerstperiode met zich meebrengt, is er één ding spannend voor de inwoners van Winterswijk: wordt het weer een witte Kerst?
Het is een traditie geworden voor de mensen in het dorp om op Kerstavond naar buiten te gaan en de hemel af te speuren naar de eerste tekenen van dwarrelende sneeuwvlokken. De kinderen richten hun gezichtjes omhoog, hopend op de aanblik van die magische sneeuwval, die hun vakantie compleet zou maken. Maar na vele jaren zijn hun hoopvolle verwachtingen vervlogen door een heldere hemel, bezaaid met sterren.
Afgelopen jaar was niet anders. Terwijl de klok middernacht aantikte op kerstavond, verzamelden de inwoners zich buiten, gehuld in dikke winterjassen en lange sjaals, klaar om de traditie voort te zetten. De lucht was helder, zonder ook maar een enkel wolkje dat de mogelijkheid van sneeuw leek te beloven. De kinderen keken teleurgesteld naar de hemel, wetende dat hun wens voor een witte Kerst opnieuw niet vervuld zou worden.
Maar te midden van hun teleurstelling begon er iets bijzonders te gebeuren. Uit de hoek van het marktplein verscheen een groepje muzikanten, gehuld in kleurrijke kostuums, met violen, trompetten en trommeltjes met belletjes. Ze begonnen kerstliederen te spelen, en al snel begonnen de mensen mee te zingen en te dansen, de teleurstelling van de niet-verschijnende sneeuw vergetend.
Terwijl de muziek door de straten van het dorp klonk, gebeurde er iets magisch. Langzaam begonnen kleine sneeuwvlokjes uit de lucht te dwarrelen, als een zachte deken die de stad bedekte. De verrassing en vreugde op de gezichten van de mensen waren onbeschrijfelijk. Het mocht dan geen dikke laag sneeuw zijn, maar het was genoeg om de straten te bedekken met een vleugje wit.
De kinderen juichten en renden rond, hun handen uitgestoken om de vallende vlokken te vangen. De muzikanten speelden door, hun melodieën vermengd met het gelach en de opwinding van de mensen om hen heen. De inwoners van Winterswijk realiseerden zich dat hoewel de sneeuw misschien laat was gekomen, de ware magie van Kerstmis altijd in de vreugde van samenzijn en de kracht van gemeenschap lag.
Met stralende gezichten en warme harten vierden ze deze onverwachte, betoverende nacht, en terwijl de sneeuw zachtjes bleef vallen, wisten ze dat deze Kerst, hoewel niet volledig wit, een van de meest onvergetelijke zou zijn.
Bron: Het verhaal werd gegenereerd met ChatGPT; localisatie en redactie: Jak Boumans, schrijver Humanitas (Almere) Levensboeken
Geen opmerkingen:
Een reactie posten